De Wolfspitz

De Wolfsspitz is een van de oudste Duitse hondenrassen. Vroeger, in tijden zonder elektriciteit en alle moderne toeters en bellen, waren honden onze bewakingssystemen, die achterdochtig moesten zijn tegenover vreemden en snel moesten herkennen wie vijand en wie vriend was.

Spitz heeft deze taak van generatie op generatie doorgegeven en is nog steeds een goede bewaker van het huis en de boerderij. Als bezoeker hoeft het niet zo verwonderlijk te zijn dat je in eerste instantie een wantrouwende en blaffende Wolfspitz tegenkomt. Zodra de eigenaar zijn viervoeter ervan bewust heeft gemaakt dat de bezoeker een vriend van het huis is, zal het gedrag van de Wolf Spitz plotseling veranderen.

Je ervaart hem dan als een liefdevolle, speelse en knuffelige hond die de aandacht van zijn volk zoekt. Zodra alle aanvankelijke ophef voorbij is, trekt de Wolfsspitz zich graag terug in een hoek, kruipt op en observeert rustig wat er gebeurt.

Wolfspitz kan zich heel goed aanpassen en heeft er geen probleem mee of ze nu in de stad of op het platteland wonen. Ze zijn van nature niet veeleisend en hoeven niet elke dag urenlang te wandelen om zichzelf te oefenen. Natuurlijk houden ze ook van lange wandelingen. Wolf Spitz brengt net dat beetje extra mee, een compleet pakket om het zo maar te zeggen, en het zijn zeer volgzame en loyale gezelschaps- en familiehonden.

De geweldige band met mensen, hun familie, maakt de Wolfsspitz zo bijzonder - hij is een echt allround talent - of het nu beschermer, metgezel, waakhond of zelfs oppas is - Wolfsspitz zijn echte lijfwachten met een hart. Het is natuurlijk niet verrassend dat ze ook erg aanhankelijk zijn. De Wolfsspitz is eigenlijk altijd waar de mensen zijn en voelt zich daar het meest op hun gemak. Voordat u een Wolfsspitze aanschaft, moet u zich er daarom ook van bewust zijn dat de Wolfsspitz zeker niet uitsluitend een boerderijhond is - ik wil het niet eens hebben over het houden van hem in een kennel!

Wolf Spitz accepteert huisdieren van andere rassen en is ook volkomen liefdevol in de omgang met menselijke nakomelingen.

Ze behoren tot een zeer gezond, zelden gefokt hondenras met een hoge vitaliteit en levensverwachting.

Wolfsspitze zijn vaak echte clowns die graag meedoen. Aan de andere kant kunnen ze, net als kleine kinderen, ook een heel eigenwijs hoofd hebben en hun verfijning gebruiken om om te gaan met alle gehoorzaamheid die ze al hebben geleerd.

Britta Schweikl beschrijft het als volgt in haar boek “The Wolfsspitz/Keeshond”:

"...hij wil en wil vanavond gewoon niet het huis binnenkomen - al het bellen heeft geen zin. Nadat de eigenaar haar stem wat meer nadruk heeft gegeven, staat de Wolfspitz op zijn handen en voeten op - kijkt naar haar - luistert plotseling de andere kant op - en rent snel naar het tuinhek om naar het gebied te blaffen. Er is echt niets dat de moeite waard is om te blaffen: maar hij zei: "Zie je, ik kan niet binnenkomen, ik moet naar binnen! blijf hier uitkijken!" Na nog een paar steeds irritantere telefoontjes komt Pfiffikus eindelijk aan: maar natuurlijk niet op een recht pad, maar nonchalant slenterend, nu eens hier snuffelend, dan weer daar plassend, om geheel per ongeluk bij de voordeur te komen en maak het jezelf gemakkelijk naast de eigenaar in het huis: "Oh, ik wilde alleen maar komen..."

Als je je als meester hiervan bewust bent, weet je ook dat luid schelden en boren met wolvenpunten aan dovemansoren zal gericht zijn. Mensen hebben hier een bepaald niveau van empathie nodig.

Wolfspitz is erg schoon, kwijlt niet, maar verliest wel hier en daar een paar haartjes in huis. U moet zich hiervan ook bewust zijn voordat u een Wolfsspitze koopt. Op dezelfde manier moet de lange vacht uiteraard één keer per week worden geborsteld om mattering te voorkomen. Maar voor een Wolfsspitz hoef je niet naar een hondensalon.

Over het ras wordt gezegd dat het geen groot jachtinstinct heeft. Over onze Wolfsspitze kan ik dit alleen maar bevestigen. Zelfs in huis zijn ze niet zo luidruchtig als andere rassen. Zelfs als onze kinderen al hun Lego-speelgoed door het huis hebben verspreid of andere spullen op de grond hebben laten liggen, kunnen we erop vertrouwen dat onze wolven ze niet zullen opeten, knabbelen of vernielen. Natuurlijk vereist dit ook een zekere training, omdat kleine Wolfsspitz-puppy's net als kleine kinderen hun omgeving verkennen - alleen met hun snuit. Maar zodra ze de puppytijd hebben bereikt, is dit geen probleem meer.

Wat kan ik zeggen? Ik wil niet meer zonder mijn wolventip in mijn leven! Voor mij zijn het de perfecte familiehonden, gemakkelijk te trainen, volkomen liefdevol, knuffelig en altijd een soort rust en balsem voor de ziel in deze stressvolle wereld.